Onze strijd tegen de palmkever......

Allereerst de dagelijkse beslommeringen.

De verhuur van de casita gaat voorspoedig. We hebben het vol tot medio oktober met uitzondering van een dag of 10 eind augustus/begin september. Helemaal geweldig. Omdat de zomer erg warm is dit jaar, hebben we toch maar een parasol gekocht voor het terras. Verder maken veel gasten dankbaar gebruik van onze wifi, wat natuurlijk ook best bijzonder is op de campo.

We hebben inmiddels een zwembad gekocht, dat we de komende wintermaanden gaan inbouwen. Dat wordt natuurlijk weer veel werk, maar we weten waar we het voor doen. We zijn er wel druk mee, want tot dusverre hebben we huurders voor een week, dus veel poetsen met temperaturen van boven de dertig gaden en vaak 35 graden en dat valt niet altijd mee.

Enfin, we klagen niet en, wat nog belangrijker is, onze gasten ook niet. Die zijn allemaal laaiend enthousiast en roepen allemaal dat ze volgend jaar terug willen komen. We gaan het zien.
Tot dusverre hebben we eigenlijk ook alleen maar plezierige en rustige gasten gehad, die hebben genoten van de rust en de vrijheid. Onze eerste ervaring met Spaanse gasten was uitermate positief. Hele lieve, aardige en vooral rustige mensen(wat al erg bijzonder is voor Spanjaarden), die ook zeker volgend jaar terug willen komen en dan voor langere tijd. De tweede ervaring met Spanjaarden was minder……. Daar komt ook een zwart kruisje bij. Alleen al de kookplaat schoon maken kostte een uur poetswerk en de badkamer was zo ongeveer gelijk aan een zandstrand. En hoewel er in het infoboek, dat in de casita ligt, duidelijk melding wordt gemaakt, dat het gebruik van een föhn dus echt onmogelijk is (ook in het spaans) had mevrouw dus toch om 11.00 uur ’s avonds de föhn nodig! Omdat er dan ook geen energie meer binnen komt, gaat de inverter sputteren omdat er te veel stroom wordt onttrokken aan de batterijen. Lezen blijkt dus voor sommige Spanjaarden ook erg moeilijk!

Bij het vertrek van deze gasten hadden we een “vliegende wissel”; dat betekent vertrek gasten om 12.00 uur en aankomende gasten om 17.00 uur. Dan is het hard werken om de keet weer schoon te krijgen en dat valt niet altijd mee met 35 graden.
Volgend jaar gaan we het anders doen en gaan we kosten in rekening brengen voor eindschoonmaak. Afgezien van het laatste stel laten tot dusverre alle gasten de casita netjes achter, maar in ieder geval moet toch alles geraagd, gestoft, gezogen en gedweild worden. De badkamer en toilet helemaal gesopt, koelkast en keuken schoon enz. enz. Kost ons in ieder geval in alle gevallen 4 tot 5 uur schoonmaken.
Zo leer je iedere keer weer wat bij.

Afgezien van de casita hebben we hier natuurlijk nog andere beslommeringen.
Onze gaskoelkast deed het niet meer. Met de huidige temperaturen natuurlijk ook niet fijn. Deze gaskoelkasten worden geproduceerd in Barcelona, maar een onderhoudsmonteur bestaat er niet voor dit type koelkast. Nu heeft Victor redelijk verstand van die dingen, dus die er maar bij gehaald. Hij heeft gelukkig inderdaad de oorzaak gevonden. Allereerst zat een minuscuul gasbuisje verstopt en het ding moest gewoon grondig schoongemaakt worden. Toch bleef het spannend, maar na een dag functioneerde hij weer.

Onze goede oude Saab had startproblemen. We stonden op de parkeerplaats bij de supermarkt in Conil. De GRUA (afsleepdienst) was al gebeld, maar in het hoogseizoen duurt dat dan wel even. Na een kwartiertje heeft Wim het nog een keer geprobeerd en hij startte! Astrid wilde de GRUA afbestellen, maar had geen beltegoed meer. Dus als een speer naar huis en daar gebeld. Nu waren ze al heel blij, dat er gebeld werd. We gaan ervan uit, dat de meeste Spanjaarden zo’n GRUA gewoon voor niets laten komen.

Naderhand bleek, dat hij de ene keer wel, de andere keer niet wilde starten.. Oorzaak niet te achterhalen op simpele wijze. Bougies schoon, benzineleiding schoon en nog wat andere simpele oorzaken, dus aan de computer. Alles gaat hier traag, dus dit duurde inmiddels ook al meer dan een week en we weten nu inmiddels na ruim twee weken een oorzaak. De benzinepomp bleek defect. Nu konden we het onderdeel in Nederland bestellen, maar moest eerst het oude gedemonteerd worden voor het typenummer. Tot dusverre ontbrak de monteur natuurlijk de tijd daarvoor, dus het dat heeft ook nog een week geduurd. We verwachten, dat de Saab nog wel een aantal weken bij de garage staat en we houden vinger aan de pols (wat zo veel zeggen wil als dagelijks bellen of ze al wat meer weten of langs rijden om wat meer druk op de ketel te zetten). Service, dat zij jou bellen is hier een totaal onbekend fenomeen.

Ondertussen is Astrid expert geworden in het oproepen van de GRUA om het afslepen van de auto te bewerkstelligen en zijn we, geloven we, ondertussen bij de centrale ook redelijk bekend! Ze kennen hier geen wegenwacht of zo. Als je panne hebt, dan moet je auto in ieder geval door een GRUA afgesleept worden naar een garage. Hoop heisa en het kost heel veel tijd voordat zo’n GRUA-dienst uiteindelijk opduikt. In dit soort situaties is toch een redelijke kennis van de Spaanse taal echt onontbeerlijk. Gelukkig dekt de verzekering al dit soort heisa, dus tsja, wat maken we ons naar.

Jordy en Kim zijn inmiddels een weekje op bezoek geweest. Ze kwamen op Jordy's verjaardag aan en we zijn gezellig uit eten gegaan. We hadden natuurlijk, tegen beter weten in, gehoopt, dat de Saab weer rijklaar zou zijn. Helaas moesten Jordy en Kim nu een autootje huren. Onze Clio wil met deze temperaturen nog wel eens oververhit raken, dus daar wil je niet echt lange afstanden meer rijden. Jammer, maar zo werkt dat nu eenmaal in Andalusië. In ieder geval hebben we de week plezierig doorgebracht.

Vlak voordat Jordy en Kim kwamen, kregen we te maken met het palmkeversyndroom………. EEN RAMP!!!!!
We wisten, dat de palmkever een plaag is inmiddels hier, maar we hadden de illusie, dat onze palmen nog te jong waren om echt aangevallen te worden. Niets bleek minder waar! De eerste palm die is geïnfecteerd, is als een horrorfilm. Een beetje spitten op internet en je ligt er ’s nachts wakker van, als je die beesten eenmaal in het echt gezien hebt…… We hebben hier al veel “beestjes” gezien en we huiveren niet snel, maar dit…….

Het is een fenomeen, waar Spanje al sinds 2000 mee kampt, maar daarvoor al in andere landen rond de Middellandse Zee. De sombere verwachtingen zijn dat er over 7 jaar geen Canarische dadelpalm meer te vinden zal zijn in heel Spanje, maar gelukkig hebben we een bioloog in de familie!
Roald kent dit fenomeen natuurlijk ook, temeer omdat de import van de kever aan de Mediterrane kust heeft plaatsgevonden. Hij staat ons nu met raad en daad terzijde. Gelukkig zijn inmiddels zelfs in Andalusië mensen wakker geworden en kun je bij een goed agrocentre de juiste bestrijdingsmiddelen vinden. Omdat het zwaarste bestrijdingsmiddel door Roald opgestuurd zou worden en we daarop nog even moesten wachten, leek het ons raadzaam in ieder geval iets te doen. Je hoorde die beesten eten en als je dan ziet, dat zo’n stam in no time voor de helft is opgevreten, gewoon angstaanjagend, dan moet je niet langer wachten met de bestrijding. Dus de door Roald geadviseerde middelen ter bestrijding van kever en larve gekocht en onmiddellijk de aanval ingezet. Wim moest eerst bijna de helft van de stam wegkappen. Compleet uitgevreten en als je die larven er dan uit moet vissen……… Smerig! En dan de lucht die eraf kwam……. Het bleef ons dagen in de neus hangen.

Er leek nog een tweede palm aangetast, maar daar “hoorden” we nog niets. Toch ook deze palm maar intensief behandeld.
Na de eerste bestrijding met de twee middelen hoorden we de volgende dag geen “gepeuzel”meer. De behandeling nog maar een keer herhaald en inmiddels lijkt het echt stil.
We hebben in ieder geval alle palmen preventief behandeld. Deze behandeling moet, om infectie te voorkomen, jaarlijks tussen maart en november iedere 4 tot 6 weken herhaald worden.
Met de injectiespuiten, die Roald heeft gestuurd, hebben we nu twee palmen geïnjecteerd.

Omdat onze oude oprit tijdens deze warme zomer toch wel een redelijk mulle zandbak werd, waar we dagelijks doorheen moeten, heeft Wim een vrachtwagen grind besteld. We hebben nu een prima plekje voor de poort voor de auto en we kunnen nu zonder “zandvoeten” bij ons huis komen. Ter decoratie leken ons een paar plantenpotten bij de entree wel aardig.

Veel water pompen we ook. De oude put moet regelmatig bijgevuld worden vanuit de perforatie, omdat het waterpeil behoorlijk is gezakt en we die put nodig hebben voor het irrigatiesysteem. Daar gaat dan zo’n 1.000 liter heen. Vervolgens moet ons eigen waterreservoir van 1.000 liter bijna dagelijks worden gevuld, want van daar uit betrekken we het water voor de tuin, dat nog met de hand moet worden bewaterd (o.a. de tuin bij de casita). Tenslotte moet natuurlijk het vat van 1.000 liter bij de casita zo iedere twee dagen worden bijgevuld. Dit zijn drie etappes met steeds een half uur pauze tussen door om de perforatie te laten navullen en ook de batterijen weer te kunnen bijladen.

Nu lopen inmiddels alle pompen over de batterijen, totdat we opeens te maken kregen met het fenomeen, dat de omvormer de pomp van het irrigatiesysteem niet leek te trekken en de beveiliging hiervan automatisch de stroom uitschakelde. Aan de pomp leek het niet te liggen. Vervolgens hebben we een paar keer met behulp van de generator geïrrigeerd en die liep als een “zonnetje”. Inmiddels loopt de pomp nu toch weer over de batterijen en over de oorzaak hiervan tasten we in het duister. Soms wil je het ook niet allemaal weten.

We hebben echt nooit “a dull moment” hier. Degenen, die denken, dat we hier de hele zomer vakantie hebben en in een hangmatje onder de kurkeiken of tussen de palmbomen liggen voor de siësta, moeten we echt teleurstellen. We hebben nauwelijks tijd om eens een dagje naar het strand te gaan. Op het moment, dat we ons dat voornemen, gebeurt er wel weer iets. Maar het houdt je in ieder geval scherp.

Ondertussen hebben we wederom Spaanse gasten gehad en afgelopen week zelfs gasten uit Marokko. Op zich waren de Spanjaarden ook een aardig en rustig stel. Maar ook hier kregen we te maken met het “föhn fenomeen”. Als je de haren droog wilt hebben, sta je normaal 5 minuten in de wind, dus waarom een föhn?? Om het vervolgens nog maar eens te demonstreren, hebben de de stroom uitgeschakeld en is Astrid na een paar minuten met een zaklamp naar de gasten gegaan om de vragen wat er was gebeurd. Tsja, wisten ze ook niet, maar ze had de föhn gebruikt en toen viel opeens het licht uit……. Vreemd…… Enfin, we hebben vervolgens de stroom weer ingeschakeld en we nemen aan dat het nu duidelijk is.

Het Marokkaanse stel was heel aardig en die hebben we verder nauwelijks gezien. Die mogen ook wel weer terug komen.
Overigens waren dit allemaal “vliegende wissels”, waarbij nog kwam, dat de vertrekkende Duitse gasten geen notie van tijd hadden. Volgens de bepalingen moeten ze voor 12.00 uur de casita verlaten. Toen er nog steeds geen vertrekactiviteiten bleken te zijn, zijn we er met alle schoonmaakspullen maar naar toe gegaan. “Of ze nog een kwartiertje kon blijven, want ze moest nog spullen pakken.”…… Uiteindelijk werd dat een uurtje (lijkt wel Twents!), dus dat was heeeeel hard werken. Bovendien had de geiser ook weer kuren; de waakvlam wilde niet blijven branden. Dan is het stressen. Wim heeft uiteindelijk de 1gasfles maar vervangen, dus we denken dat wat vuil uit de gasfles de boosdoener is geweest, want daarna was het probleem gelukkig verholpen.

Bij de wissel van Spanjaarden en Marokkanen waren Jordy en Kim hier en die hebben hard meegewerkt om de casita schoon te maken. Dat scheelt natuurlijk, dus dat was erg plezierig. Met een paar uurtjes waren we klaar.

Omdat we met de huidige energie op de batterijen kunnen irrigeren, hebben we nog steeds een groene grasmat (voor het eerst dit jaar!) en de plantjes vinden dat ook heel geweldig. Veel planten bloeien dit jaar voor het eerst echt in augustus nog. Ze hebben nog nooit zo lang gebloeid als dit jaar en ze groeien ook nog. Dat zijn dan toch ook weer hele positieve dingen, naast het feit natuurlijk, dat we tot dusverre alleen maar heel tevreden gasten hebben.

Met ons beestenspul gaat het ook prima. Onlangs moesten ze voor de jaarlijkse entingen naar de dierenarts. Die constateerde, dat Sarah toch eigenlijk wel op dieet moest. Ze krijgen nu allemaal wat minder eten, want Willem werd ook al aardig mollig. Omdat Kees sowieso altijd als eerste moet eten (zo heeft Kees de rangorde bepaald), komt hij in ieder geval niks te kort. Onze Sarah wordt al een mooi slank meisje.

Met de palmkeverbestrijding moesten we wel voorzichtig te werk gaan. Dat spul is erg giftig en de hondjes, maar ook Joep, vonden dat allemaal erg interessant. Natuurlijk ook die vreselijk vieze dode larven. We hebben uiteindelijk de palm maar helemaal ingepakt, zodat ze er in ieder geval niet bij kunnen.

Aan de gasten in de casita zijn ze inmiddels ook redelijk gewend. Bij aankomst kunnen ze even kennis maken en dan is het ook goed. Ze reageren nog wel enthousiast als ze van hun uitstapjes terug komen, maar voor de rest blijven ze er rustig onder.

Een laatste, wat minder prettige melding is, dat we gisteravond gebeld werden door Roald. Hij was zaterdagavond opgenomen in het ziekenhuis en zondagmorgen geopereerd om de blindedarm te verwijderen, die ontstoken was. Omdat deze verkleefd was aan de andere darmen, heeft de operatie langer geduurd, maar hij heeft het goed doorstaan. Was natuurlijk wel schrikken, maar hij klonk aardig monter. Wel vervelend voor hem is, dat hij in ieder geval deze week geen zware arbeid mag verrichten, maar zijn tuinonderhoud gaat wel gewoon door. Hij was al bezig een oplossing te vinden en we gaan er van uit, dat hij die vast vindt.

Het is weer een heel verhaal geworden, maar nu is iedereen ook weer in beeld!